محیط زیست مجموعه ای است از منابع انرژی، مواد بی جان (آب، خاک، هوا) و موجودات جاندار (گیاه، جانور، انسان) که این سه عامل پیوسته در ارتباط با یکدیگر بوده و در جهت بقای محیط زیست لازم و ملزوم یکدیگرند.

طی بیست سال گذشته در کنار لوکس شدن روز افزون زندگی و مصرف بی رویه و رفاه طلبی فراوان خصوصاً در کشورهای غربی، ۱۲۰ میلیون هکتار به بیابانهای جهان افزوده شده و این مقدار بیش از مجموع زمینهایی است که همه سالانه در چین و نیجریه به زیر کشت می رود. در ۲۵ سال گذشته بیش از ۲ میلیون کیلومتر مربع از جنگلهای جهان ناپدید شده است که مساحت آن بیش از مساحت ایران است. این فجایع از توسعه ناپایدار حیات بشری حاصل شده است. واین توسعه شهرها وکشور ها باید از نوع پایدار باشد.

توسعه پایدار توسعه ای است که:

محیط زیست را به خطر نمی اندازد و پیشبرد آن مستلزم تخریب منابع پایه اقتصادی کشورها و کل جهان نیست.

به سمت بهره برداری همه جانبه و کلی از منابع طبیعی به نحوی که این منابع و امکانات اولیه برای حیات، برای نسل های آینده هم قابل بهره وری باشد.


رواج سبک زندگی غربی متوجه طبقه متوسط در حال رشد است در حالیکه قسمت اعظم طبقه کم درآمد قادر نیستند خود را با چنین روشی وفق دهند. خطر بزرگ و نگران کننده این است که این روش زندگی پر مصرف غرب در دراز مدت پایدار نیست.


نتیجه تحقیقات و گزارشات دانشمندان و محققین تاکنون نشان داده که سیستم اکولوژی جهان در دراز مدت توانایی تغذیه و ارایه امکانات بیشتر از نیم میلیارد نفر را با این سبک زندگی ندارد در صورتیکه امروزه با اطمینان می توان مدعی شد که حداقل یک میلیارد نفر به سبک غربی زندگی می کند و این تعداد به شدت رو به افزایش است. طبق بررسی و محاسبات موسسه تحقیقات آمریکایی اگر وضعیت به همین نحوی که تاکنون جریان داشته پیش برود تا سال ۲۰۱۰، ۲۰%مراتع ،۳۰%جنگل ها، ۲۰%زمین های کشاورزی، ۱۰% صید ماهی کمتر خواهد شد که باید افزایش کمبود آب در خیلی از نواحی و خطر تغییرات آب و هوا را نیز به این ارقام بیافزاییم.


در سالهای اخیر آگاهی مردم دنیا نسبت به خطراتی که محیط زندگیشان را تهدید می کند بسیار افزایش یافته است. در بسیاری از نقاط جهان فعالان طرفدار محیط زیست به صورت مستمر به مبارزه با عوامل آلوده کننده محیط کره زمین می پردازند. اهمیت حفظ محیط زیست در برخی کشورهای پیشرفته به حدی است که احزابی موسوم به سبزها یا صلح سبز برای اشاعه آگاهیهای زیست محیطی تشکیل شده اند و بر اثر مساعی همه جانبه این گروههاست که امروزه مردم جهان نسبت به عوامل آلوده کننده محیط زیست خود حساسیت زیادی نشان می دهند و افکار عمومی از هر اقدامی که در جهت آلودگی محیط زیست صورت گیرد به خشم می آید.


دیر یا زود همه کشورهای جهان اعم از رشد یافته یا در حال توسعه ناچاراً حفاظت محیط زیست را به عنوان یک مشکل بشری مورد توجه قرار می دهند در کشورهای در حال رشد نظیر ایران هنوز خطرات آلودگی محیط زیست به خوبی برای مردم روشن نیست. توسعه و آلودگی محیط زیست متأسفانه به صورت دو روی سکّه عمل کرده اند و مردم بایستی توجه کنند که صنعتی شدن به آلودگی بیشتر محیط منجر می شود که خوشبختانه اجتناب از آن غیر ممکن نیست بر ماست که کسب آگاهیهای لازم از تجربیات دیگران درس بگیریم و با اقدامات مؤثر و مفید دیگران در این راه آشنا شویم و از تکرار اشتباهات آنها خودداری کنیم.


هیچ کدام از ما نمی توانیم حفره لایه ازون بالای قطب جنوب را پر کنیم ولی همه ما باهم با کاهش دادن مصرف CFCها می توانیم از گسترش آن حفره به مناطق پرجمعیت جلوگیری کنیم.