خشکیده شدن هامون کانون های ریزگرد در سیستان را 10 برابر کرده است

مدیر کل منابع طبیعی و آبخیزداری سیستان و بلوچستان گفت: کانون‌های بحران در این استان و در گذشته به میزان 50 هزار هکتار بود که با خشکسالی دریاچه هامون 560 هزار هکتار به این کانون های بحرانی افزوده شده است که ده برابر میزان سال های گذشته است.

نبی یاری در حاشیه سفر اعضای ستاد بحران استان به منطقه سیستان اظهار داشت: ساکنان سیستان در طی 15 سال گذشته نیز با وزش باد و طوفان های زیادی مواجه بودند اما این طوفان‌ها به شکل امروزی و به دلیل خشکیدگی بستر هامون تا این اندازه بحران آفرین نبوده است.

وی با بیان اینکه غالب طرح های این سازمان عام المنفعه است ادامه داد: کمبود اعتبارات در این سازمان ناخواسته بر روی محیط زیست، نباتات و ساکنان استان نیز تاثیر می گذارد و لذا در بحث تخصیص اعتبارات برای اقدامات پیشگیرانه باید با نگاه ویژه ای به استان نگریست.

وی تنها راه نجات و مقابله با طوفان ها و کاهش آسیب ها در منطقه سیستان را حفظ و توسعه پوشش گیاهی عنوان کرد و گفت: در حوزه سیستان تنها 30 هزار هکتار از اراضی به عنوان اراضی ملی در اختیار منابع طبیعی قرار دارد و لذا از آنجائیکه بیشترین سهم متعلق به مردم است باید در راستای مشارکت پذیری و  فعال سازی مالکان در این راستا اقدام کرد.

یاری حل بحران سیستان را در گرو ورود و تعامل تمامی دستگاه های اجرایی به صورت متحدالشکل دانست و افزود: اقدامات زیادی به صورت جزیره ای توسط دستگاه های اجرایی مختلف در این حوزه انجام شده است اما متاسفانه در طی سالیان گذشته این اقدامات پراکنده مورد ارزیابی قرار نگرفته است.

وی تاکید کرد: خشکیدیگی بستر هامون و همچنین وجود کانون های بحران در کشور های همسایه بر شدت مشکلات مردم سیستان دامن می زند.

نقل از خبرگزاری مهر

وقتی همه مسئولین از درد هامون و سیستان میگویند , اما دریغ از مرهمی

هامون نامی است که برای بسیاری از مردم دنیا و پرندگان مهاجر، مصیبت‌هایش آشنا است اما به نظر می‌رسد داستان سوختن هامون و زمینه شکل گیری شهر سوخته‌ای دیگر در این منطقه دل هیچ همسایه و یا دوستدار محیط زیستی را به درد نمی‌آورد.

به نقل از  مهر ، با وجود اینکه اتفاقات به وقوع پیوسته طی چند سال گذشته در نوع خود فاجعه زیست محیطی لقب گرفته اما حتی خودکشی میلیون ها ماهی و جان دادن هزاران پرنده نیز نتوانست دل جوامع بین‌المللی و فعالان محیط زیست و از همه مهمتر همسایگان شرقی را به درد بیاورد و این تالاب همچنان در سایه بی مهری و تشنگی می سوزد.

طوفان های مستمر، بارش باران خاک، نابودی محصولات کشاورزی، انقراض نژاد گاو سیستانی، هجرت هزاران خانواده و عبور نرخ بیکاری از مرز ۴۴ درصد و ارتزاق خانواده با آب باریکه ای به نام یارانه هر کدام حکایتی تلخ از زندگی مردم این منطقه است که به نظر می رسد مرهمی برای وسعت این همه زخم نمی توان پیدا کرد.

صبوری مردم سیستان در برابر مشکلات در طی ۱۶ سال گذشته خود موجب شده است تا مسئولان در طی این سال ها تنها نظاره گر پائین رفتن سطح آب و خشکیدگی بیشتر تالاب باشند و متاسفانه به دلیل نبود برنامه های میان مدت و بلند مدت در این دوره ۱۶ ساله نه تنها مشکلی از مردم حل نشده است بلکه مشکلات به سمت بحران رفته است.