سدها؛ متهمان جدید گرمایش جهانی

پژوهش اخیر محققان، نقش سدها در گرمایش جهانی و افزایش انتشار گازهای گلخانه ای به واسطه بالا و پایین رفتن آب پشت آنها را تایید کرده است. تنها در آمریکا حدود 80 هزار سد وجود دارد که نقششان در انتشار گازهای گلخانه ای نادیده گرفته شده است.

---

"برجیت دیمر" دانشجوی دکترا در دانشگاه ایالتی واشنگتن، مقدار گازهای محلول در آب دریاچه "لاکاماس" در کلارک کانتی را اندازه گیری کرده و به این نتیجه رسیده است هنگامی که سطح آب این دریاچه پایین می رود، انتشار گاز متان به میزان 20 برابر افزایش می یابد.

از سوی دیگر، "ماریا گلاوین" یکی دیگر از دانشجویان دکترا در دانشگاه ایالتی واشنگتن، نمونه حباب هایی که از عمق به سطح دریاچه می آیند را مورد بررسی قرار داده و بر همین اساس مشخص شده است که در هنگام پایین رفتن سطح آب دریاچه لاکاماس، انتشار متان 36 برابر افزایش می یابد.  

این در شرایطی است که متان در به دام انداختن گرما در اتمسفر 25 برابر کارآمدتر از دی اکسید کربن عمل می کند. با توجه به نتایج پژوهش انجام شده، می توان نتیجه گیری کرد در حالی که سدها و ذخایر آب پشت آنها تنها بخش کوچکی از سطح سیاره زمین را پوشش می دهند، اما می توانند نقش چشمگیری در تولید مقادیر قابل توجهی از گازهای گلخانه ای ایفا کنند.

تنها در آمریکا حدود 80 هزار سد وجود دارد و به گفته دیمر در شرایطی که آنها یکی از منابع انرژی سبز در نظر گرفته می شوند، نقششان در انتشار گازهای گلخانه ای نادیده گرفته شده است.

یافته های دیمر و گلاوین قرار است در نشست ملی "انجمن بوم‌شناختی آمریکا" ارائه شوند. در واقع، پژوهش آنها بخشی از پژوهش گسترده‌تری در راستای بررسی نقش دریاچه ها، دریاچه پشت سدها و رودخانه ها در انتشار گازهای گلخانه ای بوده است.

به گفته "جان هریسون" مشاور دیمر و گلاوین و استادیار دانشگاه ایالتی واشنگتن، این پژوهش اولین نمونه در زمینه بررسی ارتباط سطح آب و انتشار گازهای گلخانه ای محسوب می شود.

شایان ذکر است، بر اساس نتایج پژوهشی که سال گذشته در نشریه "ساینس" به چاپ رسید، توانایی زیست‌بوم های خشکی به عنوان جاذب کربن و محل ذخیره گازهای گلخانه ای در صورتی که انتشار از ذخایر آبی در نظر گرفته شوند، یک چهارم کمتر از برآورده های صورت گرفته، اعلام شده بود.